περίβολος

ο / περίβολος, -ον, ΝΜΑ [περιβάλλω]

νεοελλ.-αρχ.

το αρσ. ως ουσ.

1. τείχισμα χτισμένο για να περιορίζει μια έκταση γης, φράγμα ή τοίχος που περικλείει έναν χώρο, περιτοίχισμα

2. περιφραγμένος χώρος, κλεισμένος ολόγυρα χώρος, μάντρα

3. οχύρωμα γύρω από πόλη ή από φρούριο

αρχ.

1. αυτός που περιβάλλει, που περιτριγυρίζει κάτι, αυτός που έχει τοποθετηθεί ολόγυρα από κάτι

2. το αρσ. ως ουσ. α) περιβολή, κάλυμμα, αμφίεση, ένδυμα

β) περίβλημα

γ) περίφραγμα

δ) το περικάρδιο

ε) ολόκληρο το έδαφος όπου βρίσκεται ο ναός και γύρω από αυτόν («ἐθεμελιώθη... ανάλημμα ὑψηλὸν περιβόλου ἱερού», ΠΔ)

στ) (στον εν. και πληθ.) τα τείχη τής πόλης

ζ) στον πληθ. οι σπείρες φιδιού

η) τάφος

θ) μτφ. (κατά τον Πλάτ.) το σώμα, που περιβάλλει την ψυχή

3. το ουδ. ως ουσ. τὸ περίβολον

περιτύλιγμα («περίβολα πυρὶ φλεγόμενα» — πύρινες σφαίρες, Τιμόθ.).